Nga Anila Kalleshi
Një djalë e pyet nënën e tij: “Pse po qan?”
“Sepse unë jam një grua”, përgjigjet ajo.
“Unë nuk e kuptoj,” thotë djali.
Nëna e përqafon dhe i thotë: “Dhe nuk do ta kuptosh kurrë …”
Më vonë djali e pyet babanë e tij: “Pse po qan mami?”
“Të gjitha gratë qajnë pa asnjë arsye”, ishte gjithçka që babai mund t’i tregonte.
Kur u bë i rritur, e pyeti Perëndinë: “Zot, pse gratë qajnë kaq lehtë?”
Dhe Zoti u përgjigj:
“Kur e krijova, gruaja duhej të ishte e veçantë.
I dhashë shpatullat e saj aq të forta sa të mbanin barrët e botës, dhe mjaft e butë për t’i bërë ato komode. I dhashë forcën për t’i dhënë asaj jetën, të pranojë refuzimin që shpesh vjen nga fëmijët e saj.
I dhashë forcën që ta lejoja të vazhdojë kur të gjithë të tjerët largohen.
Për të marrë përgjegjësinë e familjes së tij pa menduar për sëmundje dhe lodhje.
I dhashë ndjeshmërinë për të dashur fëmijët e saj me dashuri të pakushtëzuar, edhe kur e lëndojnë shumë.
I dhashë forcë që të duronte burrin e saj në dobësitë e tij dhe të qëndrojë pranë tij pa u dorëzuar.
Dhe së fundi, i dhashë lotët për të derdhur kur ajo ndjen nevojën.
Shih djali tim, bukuria e një gruaje nuk është në rrobat që vesh, as në fytyrën e saj, as në flokët e
saj.
Bukuria e një gruaje qëndron në sytë e saj.
Ata janë dera hyrëse e zemrës së tij, dera ku banon dashuria”
